Często mówimy o farmakogenetyce jako pieśni przyszłości i rzeczywiście tak jest, daleko nam do wykorzystywania jej pełnych możliwości. Jednak na rynku są już obecne leki, których nie można zastosować bez wcześniejszej analizy farmakogenetycznej, najczęściej pod kątem posiadanych wariantów w genach związanych z ich metabolizmem.
Obecnie w najczęstszej chorobie nowotworowej wieku dziecięcego - ostrej białaczce limfoblastycznej - osiągamy ponad 90% przeżycia. Zmartwieniem pozostają jednak nadmierne toksyczności i odległe skutki leczenia przeciwnowotworowego. Czy farmakogenomika może dołożyć cegiełkę do poprawy w tym zakresie?
Spersonalizowane podejście do farmakoterapii. Metoda, która może pomóc klinicystom w określeniu prawidłowej strategii leczenia pacjentów otrzymujących leki metabolizowane przez produkty genów CYP2D6 lub CYP2C19 kodujące cytochrom P450.
Nasz genom ma wpływ na wszystko, także na to czy lek zakupiony w aptece będzie skuteczny i czy nie wywoła u nas nieprzyjemnych skutków ubocznych. Dotyczy to również substancji bardzo popularnych, takich jak ibuprofen. Niektórym z nas nie pomaga, innym wręcz szkodzi. A zdawałoby się, że to przecież najzwyklejszy w świecie lek przeciwbólowy i nie ma w jego działaniu żadnej filozofii. Farmakogenetyka pokazuje, że jest inaczej i że nawet mała zmiana w określonych genach ma znaczenie.
Pacjent zgłosił się do gabinetu stomatologicznego aby poddać się zabiegowi ekstrakcji zęba. Lekarz dentysta usunął ząb w znieczuleniu miejscowym i przepisał pacjentowi paracetamol z kodeiną (500 mg + 30 mg) jako środek przeciwbólowy z zaleceniem przyjmowania trzy razy dziennie. Cztery dni po zabiegu nieprzytomnego pacjenta przewieziono do szpitala z objawami ciężkiego zatrucia opioidowego
